Pomagamy frankowiczom

W przypadku unieważnienia całej umowy kredytowej, Sąd stwierdza, że nie może ona istnieć w obrocie prawnym z uwagi na braki prawne lub błędy zawarte w jej treści. Zależnie od konkretnej umowy kredytowej występują różne podstawy stwierdzenia jej nieważności. Do stwierdzenia nieważności umowy kredytowej doprowadzić może także uznanie określonych jej zapisów za klauzule abuzywne (niedozwolone). W przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytowej Bank powinien zwrócić Kredytobiorcy wszystkie wpłaty, które od niego otrzymał, a Kredytobiorca powinien zwrócić na rzecz Banku kwotę kredytu, którą otrzymał od Banku. Prawdopodobnym rozwiązaniem jest wzajemna kompensata roszczeń stron postępowania, co oznaczałoby, że do spłaty pozostanie Kredytobiorcy niewielka część uzyskanego kredytu, która staje się świadczeniem nienależnym z obowiązkiem natychmiastowego zwrotu do Banku. 

W przypadku wskazania przez sąd rozpatrujący sprawę, że poszczególne zapisy umowy kredytowej stanowią klauzule abuzywne, nie wiążą one Kredytobiorcy (co potocznie nazywa się unieważnieniem klauzul abuzywnych). Skutkiem powyższego jest „odfrankowanie” umowy kredytowej, tj. przyjęcie, że od początku stanowiła ona umowę kredytową zawartą w złotych polskich. Kredyt istnieje więc nadal, jednak jako kredyt w złotych polskich oprocentowany w sposób wskazany w umowie kredytowej (w większości przypadków – LIBOR + marża). Bank pozostaje także zobowiązany do zwrotu na rzecz Kredytobiorcy określonej kwoty stanowiącej dokonaną przez Kredytobiorcę nadpłatę. Prawdopodobnym rozwiązaniem jest wzajemna kompensata roszczeń, a więc zaliczenie przez Bank wysokości dokonanej nadpłaty na rzecz spłaty kredytu.

Na dzień dzisiejszy trudno stwierdzić, która linia orzecznicza jest przeważająca. Sądy orzekają zarówno unieważnienie całych umów jak i unieważnienie samych klauzul abuzywnych. Wyrok w dużej mierze zależy od konkretnych zapisów zawartych w danej umowie kredytowej. 

Z dotychczasowej praktyki wynika, że zawsze korzystniejsze jest unieważnienie całej umowy. Minusem takiej sytuacji jest jednak obowiązek spłaty pozostałej części kredytu.

Kredyt denominowany charakteryzuje się wyrażeniem kwoty kredytu w walucie obcej i następnym przeliczeniu wskazanej kwoty kredytu na złote polskie. W ramach kredytu indeksowanego zachodzi sytuacja odwrotna, tj. kwota kredytu wyrażana jest w walucie polskiej, następnie zaś jest przeliczana na walutę obcą. W przypadku kredytu denominowanego Kredytobiorca nie zawsze uzyskuje więc kwotę w złotych polskich, o którą wnioskował (w związku ze zmianą kursu walut kwota ta może być niższa lub wyższa).

Postępowanie prowadzone w związku z kredytem denominowanym pozostaje zbliżone do postępowania prowadzonego w związku z kredytem indeksowanym. W odniesieniu do kredytów denominowanych większy nacisk kierowany jest w stronę unieważnienia całości umowy. 

Tak. Podstawy prawne postępowań są podobne. 

Nie, kancelaria nie prowadzi pozwów zbiorowych. Pierwszy pozew zbiorowy został złożony w 2011 r. i do dnia dzisiejszego nie ma jeszcze żadnego rozstrzygnięcia. Zdaniem kancelarii nie ma dwóch takich samych umów oraz okoliczności ich zawarcia. Umów „frankowych” nie można podzielić na grupy i ustandaryzować. Każda umowa, każda klauzula niedozwolona, wymaga odrębnego zbadania i opisu w treści pozwu. Efektem wyroku pozwu zbiorowego będzie konieczność założenia kolejnej sprawy o zapłatę. 

Roszczenia pieniężne Frankowiczów przedawniają się z upływem 10 lat od dnia zawarcia umowy kredytowej, co oznacza, że Kancelaria może się cofnąć z roszczeniem o zwrot nadpłat 10 lat wstecz od dnia złożenia pozwu. Roszczenie o unieważnienie umowy i unieważnienie klauzul nie przedawnia się, a zatem można założyć sprawę sądową także po upływie 10 lat od dnia zawarcia umowy kredytowej. 

Postępowanie przed sądem I instancji trwa ok. 24 miesięcy. Trudno jest przewidzieć konkretny okres z uwagi na dynamiczność postępowania oraz różne sposoby jego prowadzenia przez sądy. Do czasu prowadzenia sprawy należy dodać ok. 12 miesięcy na postępowanie apelacyjne, o ile do takiego postępowania dojdzie. Na dzień dzisiejszy banki apelują od wszystkich wyroków. 

Żeby założyć sprawę w sądzie należy wnieść 1.000,00 zł opłaty sądowej do sądu oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa udzielonego radcy prawnemu lub adwokatowi do urzędu gminy. W trakcie postępowania może powstać obowiązek zapłaty zaliczki na poczet opinii biegłego w kwocie ok. 1.500,00 zł. Wszystkie powyższe opłaty są zwracane przez Bank po wygraniu sprawy przez Kredytobiorcę. 

Tak. Całkowita spłata kredytu nie wpływa na ocenę abuzywności klauzul zawartych w umowie kredytowej. Możliwe także pozostaje uznanie umowy kredytowej za nieważną. Spłata kredytu ma jedynie znaczenie dla wysokości dochodzonego roszczenia.

Tak. Spłata kredytu w trakcie trwania postępowania nie wpływa na jego bieg. 

Tak. Możliwe jest wszczęcie postępowania po wypowiedzeniu umowy kredytowej. Podstawy prowadzonego postępowania pozostają tożsame z innymi sytuacjami.

Kancelaria nie rekomenduje przerwania spłat rat kredytu. Działanie takie może skutkować wypowiedzeniem umowy kredytu, co może prowadzić do wszczęcia przez Bank odrębnego postępowania sądowego przeciwko Kredytobiorcy.